O Βαλβέρδε και το παιχνιδάκι του Σωκράτη

Ο Ερνέστο Βαλβέρδε είναι, κατά τη γνώμη μου, ο καλύτερος ξένος προπονητής που ήρθε στην Ελλάδα, τα τελευταία 20 χρόνια. Σαν όνομα, είναι καλύτερο από τον Ντούσαν Μπάγεβιτς, που την εποχή που ήρθε δεν είχε σπουδαίο όνομα στους πάγκους και, ανώτερο του "Δον" Λορέντσο Φερέρ, που μπορεί να υπηρέτησε σε μεγαλύτερες ομάδες (Μπαρτσελόνα), αλλά στην ΑΕΚ ήρθε λίγο πριν τη σύνταξη, ενώ ο Ερνέστο ήρθε σε μια ηλικία που τα... ντουζένια είναι φουσκωμένα. Θα έλεγε κανείς ότι το μέγεθός του είναι ανάλογο του Όσιμ, αλλά ο Βαλβέρδε πήρε ήδη ένα νταμπλ, ενώ ο συμπαθής Ίβιτσα;

Αλλά, αφήνοντας στην άκρη τη θεωρία, και βλέποντας τα πράγματα πρακτικά, ο Βάσκος απέδειξε ότι και ικανός είναι και προσαρμοστικότητα έχει και ικανός στη διαχείριση του υλικού και λάτρης της πειθαρχίας. Ο Ολυμπιακός, με το σύνηθες σπρώξιμο από τη διαιτησία, πήρε το πρωτάθλημα εύκολα, παίζοντας και καλό ποδόσφαιρο, στο πρώτο μέρος της περιόδου, πριν δηλαδή ξεφουσκώσουν τα αστέρια του.

Όταν ο Βαλβέρδε συμφώνησε με τον Ολυμπιακό υπέγραψε συμβόλαιο μονοετές με δικαίωμα του Ολυμπιακού να ανανεώσει τη συμφωνία μονομερώς. Αυτό στην πράξη σημαίνει ότι ο Ολυμπιακός μπορεί με τα ίδια χρήματα και με τους ίδιους όρους να παρατείνει για ένα έτος ακόμα, τη συνεργασία του με τον Βάσκο. Γιατί λοιπόν δεν το κάνει;

Προφανώς, στην αυλή του αρχηγού, που έχει μάθει τα τελευταία χρόνια να μην βάζει από την τσέπη του για να ενισχύσει τον Ολυμπιακό, αλλά να μπαίνει με μέσο στο Τσάμπιονς Λιγκ για να παίρνει τα πακέτα της ΟΥΕΦΑ, καταλαβαίνουν ότι καλός και άγιος ο Βαλβέρδε, αλλά μπορούν να κάνουν και χωρίς αυτόν... Άσε, που δεν είναι εποχή για μεγάλα ρίσκα, καθώς ο Ολυμπιακός έχει να δώσει προκριματικούς αγώνες για να μπει στους φετινούς "χρυσοφόρους" ομίλους...

Και η πορεία στην Ευρώπη; Ο μεγάλος Ολυμπιακάρας Σάββας Θεοδωρίδης το είπε ξεκάθαρα ότι η Ευρώπη δεν ενδιαφέρει τον Θρύλο. Απέδειξε, έτσι, ο κυρ Σάββας πόσο πολύ αγαπάει την ομάδα του. Κυρίως όμως, έδειξε στον κόσμο της ομάδας ότι ο Ολυμπιακός δεν είναι τίποτ' άλλο παρά ένα πιόνι στα χέρια του Σωκράτη. Αυτό που του επιτρέπει να δείχνει ότι είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού (όχι του ποδοσφαίρου, του άλλου του μεγάλου) και μάλιστα με δωρεάν συμμετοχή.