Κλειστές πόρτες, ανοικτά παράθυρα...

Το παραμύθι της επιτυχίας Ζαγοράκη, στον ΠΑΟΚ αρχίζει να ξεφτίζει, και ο μύθος του χαρισματικού ηγέτη φαίνεται να ακολουθεί την ίδια καμπύλη, που χάραξε η δημοτικότητα του Ντέμη... Επιτυχημένη πορεία τα πρώτα χρόνια, πάρτυ στην κερκίδα, αγάπες με τον κόσμο. Ο Θοδωρής τώρα, μπαίνει στην πιο δύσκολη φάση της θητείας του. Εκεί που το γυαλί αρχίζει να ραγίζει, με αφορμή τη (λογική) αντίδραση στα επεισόδια των φανατικών και τις τρικλοποδιές που αρχίζει να βάζει στον πάγκο το κατεστημένο.
Θεωρώ βέβαιο, ότι θα απηυδίσει και θα τα βροντήξει ο Ζαγοράκης, κατά τον ίδιον τρόπο που το έκανε ο Ντέμης. Και η βεβαιότητά μου αυτή, στηρίζεται στο γεγονός ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν θέλει παράγοντες τέτοιου τύπου. Όταν ο Ντέμης ξεκίνησε τον πόλεμο με εκείνους τους οπαδούς που δημιουργούσαν προβλήματα, κανένας δεν βγήκε να τον στηρίξει. Ο αγώνας που έδωσε κατά της βίας, είναι ο πιο μοναχικός αγώνας, που έχει δωθεί ποτέ στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Ακόμα και σήμερα την κίνησή του να συνεργαστεί με την αστυνομία, για να απομονώσει τα ταραχοποιά στοιχεία του τη χρεώνουν, ως εσχάτη προδοσία, ακόμα και (σοβαροί) δημοσιογράφοι.
Ο Ζαγοράκης, μετά την κατά του κεφαλαίου(!) ανακοίνωσή του, την επαύριον του αγώνα με τον Παναθηναϊκό, βρήκε αντιμέτωπο όλο το κατεστημένο της Αθήνας, με πρώτες τις λεγόμενες αντικειμενικές εφημερίδες. Θα μου πεις; Γιατί τον στήριζαν μέχρι σήμερα, ενώ τώρα τον χτυπάνε. Μα γιατί, απλούστατα η καλή πορεία του ΠΑΟΚ στο πρωτάθλημα δεν ενοχλούσε κανέναν. Τώρα όμως, που η πρωτιά στα play-offs "καίει", αλλάζουν τα πράγματα.
Για να είμαι ειλικρινής, δεν είμαι σίγουρος ότι ο Ζαγοράκης δεν έκανε συμβιβασμούς, με το κατεστημένο, που ο ίδιος κατηγορεί. Αρκεί να δει κανείς τα χρυσά γράμματα των χορηγών στη φανέλα και το σορτσάκι και να εκτιμήσει τα χρήματα που έδωσε ο πολυμετοχικός Παναθηναϊκός για να αποκτήσει τον Χριστοδουλόπουλο και τον Μελίσση. Αρκετά λεφτά, για να πείσουν τον οποιονδήποτε, ότι το προχθεσινό ματσάκι των play-offs ήταν στάνταρ "2"...
Αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες, σε ένα πρωτάθλημα με καθορισμένο αποτέλεσμα από την αρχή μέχρι το τέλος.
Η ουσία σε όλα αυτά, είναι ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν θέλει υγιείς παράγοντες, όπως ο Ντέμης (με όλα του τα λάθη), ο Ζαγοράκης, ο Ρέμος. Γι' αυτούς, οι πόρτες μοιάζουν ανοιγμένες, αλλά είναι ερμητικά κλειστές. Το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι για να εξυπηρετεί τα συμφέροντά του (όχι τα αγωνιστικά) ο Κόκκαλης και οι πολυμετοχικοί (αυτοί έτσι όπως έμπλεξαν δεν ξέρουν ποιο συμφέρον να πρωτοεξυπηρετήσουν, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα). Το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι ανοικτό και στους διάφορους "Μάκηδες", που εμφανίζονται -ως εκ θαύματος- κάθε φορά που στην ατμόσφαιρα υπάρχουν πακέτα από τηλεοπτικά δικαιώματα.
Με την ανοχή των κυβερνώντων και κάθε άλλου αρμόδιου φορέα, που φυσικά μετά θα πέσει από τα σύννεφα, στην πρώτη αποκάλυψη.