Όπως δείχνουν τα πράγματα, το ελληνικό πρωτάθλημα βρίσκει έναν μεγάλο πρωταγωνιστή: τον Κώστα Κατσουράνη, που επιστρέφει στα πάτρια εδάφη, για να φορέσει αυτή τη φορά τη φανέλα του Παναθηναϊκού. Είναι φυσιολογικό η είδηση να προκαλεί ένα αίσθημα πικρίας στους φίλους της ΑΕΚ, που από τη μία μεριά θα ήθελαν να δούν ένα από τα αγαπημένα τους παιδιά να ξαναφοράει τη φανέλα της ομάδας τους και από την άλλη βλέπουν έναν από τους βασικούς ανταγωνιστές τους στο κυνήγι της κορυφής να ενισχύεται σημαντικά.
Η απόκτηση του κορυφαίου Έλληνα μέσου από τον ΠΑΟ θα αποτελέσει μία σπουδαία προσθήκη, αν φυσικά ολοκληρωθεί. Γεννάει όμως και πολλές σκέψεις για τον τρόπο με τον οποίον λειτουργούν στον Παναθηναϊκό και για το πώς σκέφτονται τα πράγματα.
Όσες ελλείψεις και αν είχε ο Παναθηναϊκός, όσα λάθη και αν έκανε στον αγωνιστικό του σχεδιασμό, κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει ότι ούτε χρήματα δεν έριξε στην αγορά, ούτε ότι δεν έχει δυναμικό. Κατά τη γνώμη μου, αυτό που έλειψε από το φετινό Παναθηναϊκό είναι η δουλειά και η νοοτροπία.
Ο Τεν Κάτε κατέβασε στο γήπεδο μία ομάδα ανερμάτιστη, που πέτυχε τον προορισμό της, κάθε φορά που προσπάθησε να κάνει απλά πράγματα, δηλαδή να αμυνθεί (εξ ου και η επιτυχία στην Ευρώπη), αλλά απέτυχε παταγωδώς όταν έπρεπε να επιτεθεί. Σε αυτή την περίπτωση, οι τριφυλλοφόροι δεν μπόρεσαν να κερδίσουν ούτε τον Πανσερραϊκό.
Γιατί άραγε; Επειδή δεν είχε μέσους ή επιθετικούς; Επειδή είχε κενά στην άμυνα; Όχι βέβαια... Το πιο προφανές είναι ότι ο Τεν Κάτε πειραματίστηκε πολύ με το 4-3-2-1, το 4-2-3-1 κλπ, αλλά δουλειά δεν έκανε για την ομάδα. Όταν έχεις Ζιλμπέρτο, Σιμάο, Μάτος, Καραγκούνη και Τζιόλη και συμπεραίνεις ότι σου λείπει αμυντικό χαφ (και παίρνεις τον Κατσουράνη), τότε σημαίνει ότι ή δεν καταλαβαίνεις από ποδόσφαιρο ή δεν είσαι διατεθειμένος να δουλέψεις.
Και προσοχή... Το ίδιο γίνεται και με άλλες θέσεις. Στην επίθεση έχει τον Μάντζιο, τον Σαλπιγγίδη, τον Πετρόπουλο και τον Ρουκάβινα. Προφανώς, δεν αρκούν αυτοί οι παίκτες για να πάρεις το Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά για να μην μείνεις 12 βαθμούς πίσω από τον Ολυμπιακό, μάλλον αρκούν.
Η ανεπάρκεια του Τεν Κάτε και τα προφανή λάθη του Τεχνικού Διευθυντή Αντωνίου, γίνονται προφανή, όταν κάποιος προσπαθήσει να συγκρίνει με την ΑΕΚ του Μπάγεβιτς. Ο Σερβοέλληνας... Πρίγκηπας βγάζει συνεχώς άσους απ' το μανίκι, προκειμένου να καλύψει τα κενά του ρόστερ που παρέλαβε... Και όταν κοιτάει το μελλοντικό σχεδιασμό δεν κοιτάει να φέρει τον... Λάμπαρντ, αλλά τον Μάκο, έναν παίκτη που με τη σωστή δουλειά, ενταγμένος στο σύστημα του Ντούσαν θα προσφέρει και στην ομάδα και στον εαυτό του. Φυσικά, η ΑΕΚ δεν θα μπορούσε να ψωνίσει από το... πρώτο ράφι. Δεν πρέπει όμως να παραβλέπει κάποιος ότι στον πάγκο της βρίσκεται ένας προπονητής, που θεωρεί αυτονόητο πως για να πάει ψηλά, πρέπει πρώτ' απ' όλα να δουλέψει σκληρά και ύστερα να πάει να ψωνίσει.
Ο Παναθηναϊκός εδώ και πολλά χρόνια έχει πέσει στην παγίδα του Σωκράτη Κόκκαλη και έχει "φάει" το παραμύθι ότι "πληρώνω και κερδίζω". Τα αφεντικά της ομάδας δεν προσπαθούν να χτίσουν ένα καλοδουλεμένο σύνολο, αλλά προσπαθούν να πείσουν τους οπαδούς της ότι σπρώχνουν χρήμα. Και προφανώς αποτυγχάνουν...
Και θα συνεχίσουν να αποτυγχάνουν γιατί το πρόβλημα στον ΠΑΟ δεν είναι ούτε τα χρήματα, ούτε η αλλαγή των παικτών, ούτε η αλλαγή του προπονητή, ούτε η αλλαγή διοίκησης. Είναι η αλλαγή της νοοτροπίας.
Τετάρτη 27 Μαΐου 2009
Τρίτη 19 Μαΐου 2009
Τα play-offs δεν είναι μόνο ταλαιπωρία.
Ο θεσμός των play-offs αρέσει σε λίγους. Οι περισσότεροι τον κατακρίνουν, τον θεωρούν περιττή αγγαρεία. Δεν αδικώ τους επικριτές. Από τη στιγμή που η ίδια η διοργανώτρια αρχή, δεν πιστεύει σε αυτά. Διότι αν πίστευε, δεν θα έβγαζε τον πρώτο της βαθμολογίας από τη διαδικασία, αλλά θα το υπέβαλλε κι αυτόν, προκειμένου να αποδείξει σε έξι αγώνες υψηλού επιπέδου, αν πραγματικά αξίζει την πρωτιά. Ο αγώνας για τη δεύτερη θέση, προφανώς υποβαθμίζει τη διοργάνωση, που θα είχε άλλη χάρη αν αφορούσε και την ανάδειξη του Πρωταθλητή.
Πιστεύω ακόμα, ότι η Superleague επέλεξε λάθος τρόπο για να μεγιστοποιήσει τα κέρδη της. Αντί να φτιάξει μία διοργάνωση... εκ των ενόντων θα έπρεπε να αναζητήσει άλλου τύπου διοργανώσεις, που θα έδιναν μεγαλύτερο κίνητρο σε όλες τις ομάδες.
Τάσσομαι, λοιπόν, κι εγώ κατά των play-offs, για τους δύο λόγους που αναφέρω παραπάνω. Είναι όμως λάθος να θεωρούμε ότι η διαδικασία αυτή είναι ταλαιπωρία. Αντίθετα, είναι μίας πρώτης τάξεως ευκαιρία για τις ομάδες να δουν τις αδυναμίες τους και να βελτιωθούν, ενόψει της νέας σεζόν.
Από τις τέσσερις φετινές συμμετέχουσες, ΠΑΟ, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ και ΑΕΛ, μόνο η ομάδα του Μπάγεβιτς βλέπει τη διαδικασία, υπό αυτό το πρίσμα και πιστεύω ότι στο τέλος της ημέρας, ανεξάρτητα από την τελική κατάταξη, αυτή θα είναι και η πιο κερδισμένη.
Πιστεύω ακόμα, ότι η Superleague επέλεξε λάθος τρόπο για να μεγιστοποιήσει τα κέρδη της. Αντί να φτιάξει μία διοργάνωση... εκ των ενόντων θα έπρεπε να αναζητήσει άλλου τύπου διοργανώσεις, που θα έδιναν μεγαλύτερο κίνητρο σε όλες τις ομάδες.
Τάσσομαι, λοιπόν, κι εγώ κατά των play-offs, για τους δύο λόγους που αναφέρω παραπάνω. Είναι όμως λάθος να θεωρούμε ότι η διαδικασία αυτή είναι ταλαιπωρία. Αντίθετα, είναι μίας πρώτης τάξεως ευκαιρία για τις ομάδες να δουν τις αδυναμίες τους και να βελτιωθούν, ενόψει της νέας σεζόν.
Από τις τέσσερις φετινές συμμετέχουσες, ΠΑΟ, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ και ΑΕΛ, μόνο η ομάδα του Μπάγεβιτς βλέπει τη διαδικασία, υπό αυτό το πρίσμα και πιστεύω ότι στο τέλος της ημέρας, ανεξάρτητα από την τελική κατάταξη, αυτή θα είναι και η πιο κερδισμένη.
Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι...
Και ξαφνικά... ΑΕΚ. Έστω και στις τελευταίες ημέρες της αγωνιστικής περιόδου, το ελληνικό ποδόσφαιρο ξαναβρήκε την Ωραία κοιμ,ωμένη, που εν μέσω γκρίνιας και αποτυχιών, αναδύθηκε από τις στάχτες της, έγινε πρωταγωνίστρια σε έναν τελικό Κυπέλλου ονειρώδη, χάνοντας τον τίτλο στο 30ο πέναλτυ και διαπρέπει στο θεσμό των play-offs.
Για τα πολλά και μεγάλα οικονομικά προβλήματα ακούγονται πολλά. Για τις χτυπητές αγωνιστικές αδυναμίες επίσης. Τα αντικειμενικά γεγονότα είναι ότι ο 5ος χρόνος της νέας εποχής που έφερε ο Νικολαΐδης, αντί να συνοδεύεται από την κατάκτηση του πρωταθλήματος, το καλό ποδόσφαιρο και την επιτυχημένη πορεία στην Ευρώπη, χαρακτηρίστηκε από την αποτυχία, σχεδόν σε όλα τα μέτωπα. Κι αν δεν βρισκόταν ο Πρίγκηπας Ντούσαν να φιλήσει την πριγκηποπούλα και να την αναστήσει, ένας Θεός ξέρει που θα βρισκόταν η ΑΕΚ σήμερα.
Η αποτυχία του Ντέμη και της ομάδας είναι προφανής. Και γίνεται βαριά κι ασήκωτη, όταν συνοδεύεται από τη βαριά εικόνα που έχουν τα οικονομικά της ομάδας.
Όμως, ο Νικολαΐδης δεν έκανε μόνο κακό σε αυτή την ομάδα... Στην πορεία της στα play-offs και στην εικόνα που παρουσιάζει τώρα, ο πρώην ηγέτης της ΑΕΚ έχει αναμφισβήτητη συμμετοχή. Παίκτες αξίας, όπως ο Σκόκο, ο Μπλάνκο, ο Τζιμπούρ, ο Σάχα και οι δίδυμοι πύργοι της άμυνας ήρθαν την εποχή Ντέμη.
Παίκτες νέοι, με ταλέντο και όρεξη για μπάλλα, όπως ο Ταχτσίδης, ο Παυλής και ο Κουτρομάνος, επίσης ήρθαν την εποχή Νικολαΐδη.
Για να λέμε και του στραβού το δίκιο λοιπόν, όταν ο Νικολαΐδης πήρε την ΑΕΚ, έφτιαξε εκ των ενόντων μία ομάδα, αποτελούμενη, ως επί το πλείστον από κάποιους ελεύθερους μέτριους παίκτες (Σαπάνης, Σοάρες, Κόντης), κάποιους δανεικούς (Άλβες, Ασουνσάο) και κάποιους -λίγους- με ταλέντο και ικανότητες, που αν δεν υπήρχε ο Ντέμης θα την είχαν κοπανήσει (Κατσουράνης, Λυμπερόπουλος).
Πριν 5 χρόνια ο Ντέμης πήρε μία ομάδα χωρίς ρόστερ. Όταν έφυγε παρέδωσε μία ομάδα υπερπλήρη σε ορισμένες θέσεις (κεντρικοί αμυντικοί, επιθετικοί, τερματοφύλακες, αμυντικά χαφ) και ελλειπή σε κάποιες άλλες (πλάγιοι χαφ και μπακ).
Σε κάθε περίπτωση, η αξία των παικτών της είναι 6 φορές μεγαλύτερη από εκείνη πριν από 5 χρόνια.
Σε επίπεδο αποτελεσμάτων και ποιότητας θεάματος, ασφαλώς η ΑΕΚ που έχτισε ο Νικολαΐδης δεν πέτυχε. Δεν μπορεί όμως να ξεχάσει κάποιος ότι με μπάτζετ πολύ μικρότερο από αυτό του Παναθηναϊκού, η ΑΕΚ χτύπησε πολύ περισσότερο τον Ολυμπιακό και εν πάσει περιπτώσει μόνο μία χρονιά βγήκε τρίτη. Το 2004-2005, όταν θα μπορούσε να βγει δεύτερη, αν ο Βασσάρας έβλεπε το πέναλτυ πάνω στον Μπούρμπο, στο 90΄ του ντέρμπι με τον ΠΑΟ, στη Λεωφόρο. Δεν λέμε φυσικά για το διαιτητικό όργιο στο ΑΕΚ-Ιωνικός 0-1, που θα μπορούσε να δώσει ακόμα και πρωτάθλημα. Ούτε μιλάμε για την περσινή κλοπή του πρωταθλήματος, από τις γνωστές συμμορίες που εδώ και χρόνια τυραννάνε το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Να μην ξεχάσουμε και την σπουδαία πορεία της ΑΕΚ του Φερέρ, στο Τσάμπιονς Λιγκ, με τη μεγάλη νίκη επί της Μίλαν, που στη συνέχεια κατέκτησε και την Κούπα.
Δεν υπάρχει η πρόθεση από κανέναν να αγιοποιήσει τον Ντέμη. Θα ήταν όμως μεγάλο λάθος να τον δαιμονοποιήσει κάποιος (πολλοί το κάνουν άκριτα και χωρίς στέραια επιχειρήματα), διότι η απολυτοποίηση δεν βοηθάει να πάει η ομάδα μπροστά. Αν δηλαδή, δεν πεταχτεί στα σκουπίδια, για μία ακόμη χρονιά, ό,τι θετικό έχει γίνει μέχρι τώρα, διατηρηθεί ο βασικός κορμός της σημερινής ΑΕΚ και υπάρξει μία στοιχειώδης ενίσχυση σε θέσεις όπου υπάρχουν κενά, τότε είναι βέβαιο ότι η ομάδα του χρόνου και πειστική θα είναι για τον κόσμο και πιο αποτελεσματική.
Για τα πολλά και μεγάλα οικονομικά προβλήματα ακούγονται πολλά. Για τις χτυπητές αγωνιστικές αδυναμίες επίσης. Τα αντικειμενικά γεγονότα είναι ότι ο 5ος χρόνος της νέας εποχής που έφερε ο Νικολαΐδης, αντί να συνοδεύεται από την κατάκτηση του πρωταθλήματος, το καλό ποδόσφαιρο και την επιτυχημένη πορεία στην Ευρώπη, χαρακτηρίστηκε από την αποτυχία, σχεδόν σε όλα τα μέτωπα. Κι αν δεν βρισκόταν ο Πρίγκηπας Ντούσαν να φιλήσει την πριγκηποπούλα και να την αναστήσει, ένας Θεός ξέρει που θα βρισκόταν η ΑΕΚ σήμερα.
Η αποτυχία του Ντέμη και της ομάδας είναι προφανής. Και γίνεται βαριά κι ασήκωτη, όταν συνοδεύεται από τη βαριά εικόνα που έχουν τα οικονομικά της ομάδας.
Όμως, ο Νικολαΐδης δεν έκανε μόνο κακό σε αυτή την ομάδα... Στην πορεία της στα play-offs και στην εικόνα που παρουσιάζει τώρα, ο πρώην ηγέτης της ΑΕΚ έχει αναμφισβήτητη συμμετοχή. Παίκτες αξίας, όπως ο Σκόκο, ο Μπλάνκο, ο Τζιμπούρ, ο Σάχα και οι δίδυμοι πύργοι της άμυνας ήρθαν την εποχή Ντέμη.
Παίκτες νέοι, με ταλέντο και όρεξη για μπάλλα, όπως ο Ταχτσίδης, ο Παυλής και ο Κουτρομάνος, επίσης ήρθαν την εποχή Νικολαΐδη.
Για να λέμε και του στραβού το δίκιο λοιπόν, όταν ο Νικολαΐδης πήρε την ΑΕΚ, έφτιαξε εκ των ενόντων μία ομάδα, αποτελούμενη, ως επί το πλείστον από κάποιους ελεύθερους μέτριους παίκτες (Σαπάνης, Σοάρες, Κόντης), κάποιους δανεικούς (Άλβες, Ασουνσάο) και κάποιους -λίγους- με ταλέντο και ικανότητες, που αν δεν υπήρχε ο Ντέμης θα την είχαν κοπανήσει (Κατσουράνης, Λυμπερόπουλος).
Πριν 5 χρόνια ο Ντέμης πήρε μία ομάδα χωρίς ρόστερ. Όταν έφυγε παρέδωσε μία ομάδα υπερπλήρη σε ορισμένες θέσεις (κεντρικοί αμυντικοί, επιθετικοί, τερματοφύλακες, αμυντικά χαφ) και ελλειπή σε κάποιες άλλες (πλάγιοι χαφ και μπακ).
Σε κάθε περίπτωση, η αξία των παικτών της είναι 6 φορές μεγαλύτερη από εκείνη πριν από 5 χρόνια.
Σε επίπεδο αποτελεσμάτων και ποιότητας θεάματος, ασφαλώς η ΑΕΚ που έχτισε ο Νικολαΐδης δεν πέτυχε. Δεν μπορεί όμως να ξεχάσει κάποιος ότι με μπάτζετ πολύ μικρότερο από αυτό του Παναθηναϊκού, η ΑΕΚ χτύπησε πολύ περισσότερο τον Ολυμπιακό και εν πάσει περιπτώσει μόνο μία χρονιά βγήκε τρίτη. Το 2004-2005, όταν θα μπορούσε να βγει δεύτερη, αν ο Βασσάρας έβλεπε το πέναλτυ πάνω στον Μπούρμπο, στο 90΄ του ντέρμπι με τον ΠΑΟ, στη Λεωφόρο. Δεν λέμε φυσικά για το διαιτητικό όργιο στο ΑΕΚ-Ιωνικός 0-1, που θα μπορούσε να δώσει ακόμα και πρωτάθλημα. Ούτε μιλάμε για την περσινή κλοπή του πρωταθλήματος, από τις γνωστές συμμορίες που εδώ και χρόνια τυραννάνε το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Να μην ξεχάσουμε και την σπουδαία πορεία της ΑΕΚ του Φερέρ, στο Τσάμπιονς Λιγκ, με τη μεγάλη νίκη επί της Μίλαν, που στη συνέχεια κατέκτησε και την Κούπα.
Δεν υπάρχει η πρόθεση από κανέναν να αγιοποιήσει τον Ντέμη. Θα ήταν όμως μεγάλο λάθος να τον δαιμονοποιήσει κάποιος (πολλοί το κάνουν άκριτα και χωρίς στέραια επιχειρήματα), διότι η απολυτοποίηση δεν βοηθάει να πάει η ομάδα μπροστά. Αν δηλαδή, δεν πεταχτεί στα σκουπίδια, για μία ακόμη χρονιά, ό,τι θετικό έχει γίνει μέχρι τώρα, διατηρηθεί ο βασικός κορμός της σημερινής ΑΕΚ και υπάρξει μία στοιχειώδης ενίσχυση σε θέσεις όπου υπάρχουν κενά, τότε είναι βέβαιο ότι η ομάδα του χρόνου και πειστική θα είναι για τον κόσμο και πιο αποτελεσματική.
Τρίτη 12 Μαΐου 2009
Κλειστές πόρτες, ανοικτά παράθυρα...
Το παραμύθι της επιτυχίας Ζαγοράκη, στον ΠΑΟΚ αρχίζει να ξεφτίζει, και ο μύθος του χαρισματικού ηγέτη φαίνεται να ακολουθεί την ίδια καμπύλη, που χάραξε η δημοτικότητα του Ντέμη... Επιτυχημένη πορεία τα πρώτα χρόνια, πάρτυ στην κερκίδα, αγάπες με τον κόσμο. Ο Θοδωρής τώρα, μπαίνει στην πιο δύσκολη φάση της θητείας του. Εκεί που το γυαλί αρχίζει να ραγίζει, με αφορμή τη (λογική) αντίδραση στα επεισόδια των φανατικών και τις τρικλοποδιές που αρχίζει να βάζει στον πάγκο το κατεστημένο.
Θεωρώ βέβαιο, ότι θα απηυδίσει και θα τα βροντήξει ο Ζαγοράκης, κατά τον ίδιον τρόπο που το έκανε ο Ντέμης. Και η βεβαιότητά μου αυτή, στηρίζεται στο γεγονός ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν θέλει παράγοντες τέτοιου τύπου. Όταν ο Ντέμης ξεκίνησε τον πόλεμο με εκείνους τους οπαδούς που δημιουργούσαν προβλήματα, κανένας δεν βγήκε να τον στηρίξει. Ο αγώνας που έδωσε κατά της βίας, είναι ο πιο μοναχικός αγώνας, που έχει δωθεί ποτέ στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Ακόμα και σήμερα την κίνησή του να συνεργαστεί με την αστυνομία, για να απομονώσει τα ταραχοποιά στοιχεία του τη χρεώνουν, ως εσχάτη προδοσία, ακόμα και (σοβαροί) δημοσιογράφοι.
Ο Ζαγοράκης, μετά την κατά του κεφαλαίου(!) ανακοίνωσή του, την επαύριον του αγώνα με τον Παναθηναϊκό, βρήκε αντιμέτωπο όλο το κατεστημένο της Αθήνας, με πρώτες τις λεγόμενες αντικειμενικές εφημερίδες. Θα μου πεις; Γιατί τον στήριζαν μέχρι σήμερα, ενώ τώρα τον χτυπάνε. Μα γιατί, απλούστατα η καλή πορεία του ΠΑΟΚ στο πρωτάθλημα δεν ενοχλούσε κανέναν. Τώρα όμως, που η πρωτιά στα play-offs "καίει", αλλάζουν τα πράγματα.
Για να είμαι ειλικρινής, δεν είμαι σίγουρος ότι ο Ζαγοράκης δεν έκανε συμβιβασμούς, με το κατεστημένο, που ο ίδιος κατηγορεί. Αρκεί να δει κανείς τα χρυσά γράμματα των χορηγών στη φανέλα και το σορτσάκι και να εκτιμήσει τα χρήματα που έδωσε ο πολυμετοχικός Παναθηναϊκός για να αποκτήσει τον Χριστοδουλόπουλο και τον Μελίσση. Αρκετά λεφτά, για να πείσουν τον οποιονδήποτε, ότι το προχθεσινό ματσάκι των play-offs ήταν στάνταρ "2"...
Αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες, σε ένα πρωτάθλημα με καθορισμένο αποτέλεσμα από την αρχή μέχρι το τέλος.
Η ουσία σε όλα αυτά, είναι ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν θέλει υγιείς παράγοντες, όπως ο Ντέμης (με όλα του τα λάθη), ο Ζαγοράκης, ο Ρέμος. Γι' αυτούς, οι πόρτες μοιάζουν ανοιγμένες, αλλά είναι ερμητικά κλειστές. Το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι για να εξυπηρετεί τα συμφέροντά του (όχι τα αγωνιστικά) ο Κόκκαλης και οι πολυμετοχικοί (αυτοί έτσι όπως έμπλεξαν δεν ξέρουν ποιο συμφέρον να πρωτοεξυπηρετήσουν, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα). Το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι ανοικτό και στους διάφορους "Μάκηδες", που εμφανίζονται -ως εκ θαύματος- κάθε φορά που στην ατμόσφαιρα υπάρχουν πακέτα από τηλεοπτικά δικαιώματα.
Με την ανοχή των κυβερνώντων και κάθε άλλου αρμόδιου φορέα, που φυσικά μετά θα πέσει από τα σύννεφα, στην πρώτη αποκάλυψη.
Θεωρώ βέβαιο, ότι θα απηυδίσει και θα τα βροντήξει ο Ζαγοράκης, κατά τον ίδιον τρόπο που το έκανε ο Ντέμης. Και η βεβαιότητά μου αυτή, στηρίζεται στο γεγονός ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν θέλει παράγοντες τέτοιου τύπου. Όταν ο Ντέμης ξεκίνησε τον πόλεμο με εκείνους τους οπαδούς που δημιουργούσαν προβλήματα, κανένας δεν βγήκε να τον στηρίξει. Ο αγώνας που έδωσε κατά της βίας, είναι ο πιο μοναχικός αγώνας, που έχει δωθεί ποτέ στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Ακόμα και σήμερα την κίνησή του να συνεργαστεί με την αστυνομία, για να απομονώσει τα ταραχοποιά στοιχεία του τη χρεώνουν, ως εσχάτη προδοσία, ακόμα και (σοβαροί) δημοσιογράφοι.
Ο Ζαγοράκης, μετά την κατά του κεφαλαίου(!) ανακοίνωσή του, την επαύριον του αγώνα με τον Παναθηναϊκό, βρήκε αντιμέτωπο όλο το κατεστημένο της Αθήνας, με πρώτες τις λεγόμενες αντικειμενικές εφημερίδες. Θα μου πεις; Γιατί τον στήριζαν μέχρι σήμερα, ενώ τώρα τον χτυπάνε. Μα γιατί, απλούστατα η καλή πορεία του ΠΑΟΚ στο πρωτάθλημα δεν ενοχλούσε κανέναν. Τώρα όμως, που η πρωτιά στα play-offs "καίει", αλλάζουν τα πράγματα.
Για να είμαι ειλικρινής, δεν είμαι σίγουρος ότι ο Ζαγοράκης δεν έκανε συμβιβασμούς, με το κατεστημένο, που ο ίδιος κατηγορεί. Αρκεί να δει κανείς τα χρυσά γράμματα των χορηγών στη φανέλα και το σορτσάκι και να εκτιμήσει τα χρήματα που έδωσε ο πολυμετοχικός Παναθηναϊκός για να αποκτήσει τον Χριστοδουλόπουλο και τον Μελίσση. Αρκετά λεφτά, για να πείσουν τον οποιονδήποτε, ότι το προχθεσινό ματσάκι των play-offs ήταν στάνταρ "2"...
Αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες, σε ένα πρωτάθλημα με καθορισμένο αποτέλεσμα από την αρχή μέχρι το τέλος.
Η ουσία σε όλα αυτά, είναι ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν θέλει υγιείς παράγοντες, όπως ο Ντέμης (με όλα του τα λάθη), ο Ζαγοράκης, ο Ρέμος. Γι' αυτούς, οι πόρτες μοιάζουν ανοιγμένες, αλλά είναι ερμητικά κλειστές. Το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι για να εξυπηρετεί τα συμφέροντά του (όχι τα αγωνιστικά) ο Κόκκαλης και οι πολυμετοχικοί (αυτοί έτσι όπως έμπλεξαν δεν ξέρουν ποιο συμφέρον να πρωτοεξυπηρετήσουν, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα). Το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι ανοικτό και στους διάφορους "Μάκηδες", που εμφανίζονται -ως εκ θαύματος- κάθε φορά που στην ατμόσφαιρα υπάρχουν πακέτα από τηλεοπτικά δικαιώματα.
Με την ανοχή των κυβερνώντων και κάθε άλλου αρμόδιου φορέα, που φυσικά μετά θα πέσει από τα σύννεφα, στην πρώτη αποκάλυψη.
Πέμπτη 7 Μαΐου 2009
Βγαίνει ο... Βγενό;
Το παραμύθι (με την καλή έννοια το λέω και εντελώς καλόπιστα) που πούλησε ο Ανδρέας Βγενόπουλος, για το ενδιαφέρον και την αγάπη του για τον Παναθηναϊκό, ήταν πραγματικά πολύ ωραίο και συναρπαστικό για κάθε οπαδό του. "Πολλά λεφτά, χωρίς μέτρο, για να γίνουμε κορυφαίοι στην Ευρώπη", ήταν η κεντρική του ιδέα.
Δεκτό, θεμιτό, γοητευτικό... Ο Μεσσίας έπεισε τον κόσμο να στηρίξει την ιδέα του. Τον κατέβασε στο δρόμο. Ανέτρεψε τα δεδομένα και άνοιξε το δρόμο στον πολυμετοχικό Παναθηναϊκό, που έσπευσε να πάρει καλό προπονητή και να αγοράσει παίκτες με το τσουβάλι, ρίχνοντας λεφτά με το φτυάρι...
Στο ξεκίνημά τους οι πολυμετοχικοί αγόραζαν μόνο και μόνο για να δείξουν τη δύναμή τους στην αγορά. Φυσικά απέτυχαν, γιατί οι ομάδες δεν χτίζονται έτσι. Αλλά, το πιο ανησυχητικό που παρατηρήθηκε για τον Παναθηναϊκό τη χρονιά που πέρασέ, είναι η έλλειψη συνεννόησης μεταξύ των αφεντικών. Τόσο, που ο κυρ Ανδρέας να απειλεί με αποχώρηση από το ιδιοκτησιακό σχήμα του ΠΑΟ. Είναι πραγματικές οι απειλές του ή τζογάρει;
Δεν μπορώ να είμαι σίγουρος για τις προθέσεις του κου Βγενόπουλου. Στο κεφάλι μου υπάρχουν δύο σενάρια. Ένα θετικό (για τον Παναθηναϊκό) και ένα αρνητικό:
Το θετικό:
Όλοι όσοι αγαπάμε μία ομάδα, ξέρουμε ότι η αγάπη αυτή είναι ικανή να μας οδηγήσει σε τρέλες. Ο κος Βγενόπουλος δείχνει να είναι "φόλα" βάζελος. Θα παλέψει με κάθε μέσο για να υλοποιήσει τα οράματά του για την ομάδα. Άρα, θα μείνει μέχρι εκείνο το όριο, πέρα από το οποίο θα δει ότι δεν μπορεί να τα καταφέρει.
Το αρνητικό:
Το ποδόσφαιρο είναι ένας καθρέφτης της κοινωνίας, της οικονομίας και της αγοράς. Ο κος Βγενόπουλος τα τελευταία χρόνια εφαρμόζει μία επιθετική πολιτική αγοράς μεγάλων κομματιών της σε διάφορους τομείς. Τρόφιμα, μεταφορές, τηλεπικοινωνίες... Το σύμβολο της επιθετικής του πολιτικής μπορεί να είναι το ποδόσφαιρο. Η αγορά του Παναθηναϊκού, με την ταυτόχρονη κυριαρχία του στο χώρο του ποδοσφαίρου, θα συμβολίσει την κυριαρχία του και σε όλα τα άλλα επίπεδα.
Αυτό το δεύτερο σενάριο, δεν είναι απαραίτητα αρνητικό, για τους φίλους του ΠΑΟ, αφού προϋποθέτει το κτίσιμο μίας δυναστίας, ανάλογης με αυτή του κ. Κόκκαλη. Το κακό είναι ότι κανείς δεν μπορεί να ξέρει τί θα γίνει όταν η δυναστία θα κατακρημνιστεί. Αλλά, μέχρι τότε έχουμε πολύ καιρό. Άσε, που στο μεταξύ θα έχει αντλήσει τεχνογνωσία από τον κρότο που θα κάνει η διάλυση άλλων...
Δεκτό, θεμιτό, γοητευτικό... Ο Μεσσίας έπεισε τον κόσμο να στηρίξει την ιδέα του. Τον κατέβασε στο δρόμο. Ανέτρεψε τα δεδομένα και άνοιξε το δρόμο στον πολυμετοχικό Παναθηναϊκό, που έσπευσε να πάρει καλό προπονητή και να αγοράσει παίκτες με το τσουβάλι, ρίχνοντας λεφτά με το φτυάρι...
Στο ξεκίνημά τους οι πολυμετοχικοί αγόραζαν μόνο και μόνο για να δείξουν τη δύναμή τους στην αγορά. Φυσικά απέτυχαν, γιατί οι ομάδες δεν χτίζονται έτσι. Αλλά, το πιο ανησυχητικό που παρατηρήθηκε για τον Παναθηναϊκό τη χρονιά που πέρασέ, είναι η έλλειψη συνεννόησης μεταξύ των αφεντικών. Τόσο, που ο κυρ Ανδρέας να απειλεί με αποχώρηση από το ιδιοκτησιακό σχήμα του ΠΑΟ. Είναι πραγματικές οι απειλές του ή τζογάρει;
Δεν μπορώ να είμαι σίγουρος για τις προθέσεις του κου Βγενόπουλου. Στο κεφάλι μου υπάρχουν δύο σενάρια. Ένα θετικό (για τον Παναθηναϊκό) και ένα αρνητικό:
Το θετικό:
Όλοι όσοι αγαπάμε μία ομάδα, ξέρουμε ότι η αγάπη αυτή είναι ικανή να μας οδηγήσει σε τρέλες. Ο κος Βγενόπουλος δείχνει να είναι "φόλα" βάζελος. Θα παλέψει με κάθε μέσο για να υλοποιήσει τα οράματά του για την ομάδα. Άρα, θα μείνει μέχρι εκείνο το όριο, πέρα από το οποίο θα δει ότι δεν μπορεί να τα καταφέρει.
Το αρνητικό:
Το ποδόσφαιρο είναι ένας καθρέφτης της κοινωνίας, της οικονομίας και της αγοράς. Ο κος Βγενόπουλος τα τελευταία χρόνια εφαρμόζει μία επιθετική πολιτική αγοράς μεγάλων κομματιών της σε διάφορους τομείς. Τρόφιμα, μεταφορές, τηλεπικοινωνίες... Το σύμβολο της επιθετικής του πολιτικής μπορεί να είναι το ποδόσφαιρο. Η αγορά του Παναθηναϊκού, με την ταυτόχρονη κυριαρχία του στο χώρο του ποδοσφαίρου, θα συμβολίσει την κυριαρχία του και σε όλα τα άλλα επίπεδα.
Αυτό το δεύτερο σενάριο, δεν είναι απαραίτητα αρνητικό, για τους φίλους του ΠΑΟ, αφού προϋποθέτει το κτίσιμο μίας δυναστίας, ανάλογης με αυτή του κ. Κόκκαλη. Το κακό είναι ότι κανείς δεν μπορεί να ξέρει τί θα γίνει όταν η δυναστία θα κατακρημνιστεί. Αλλά, μέχρι τότε έχουμε πολύ καιρό. Άσε, που στο μεταξύ θα έχει αντλήσει τεχνογνωσία από τον κρότο που θα κάνει η διάλυση άλλων...
Τετάρτη 6 Μαΐου 2009
O Βαλβέρδε και το παιχνιδάκι του Σωκράτη
Ο Ερνέστο Βαλβέρδε είναι, κατά τη γνώμη μου, ο καλύτερος ξένος προπονητής που ήρθε στην Ελλάδα, τα τελευταία 20 χρόνια. Σαν όνομα, είναι καλύτερο από τον Ντούσαν Μπάγεβιτς, που την εποχή που ήρθε δεν είχε σπουδαίο όνομα στους πάγκους και, ανώτερο του "Δον" Λορέντσο Φερέρ, που μπορεί να υπηρέτησε σε μεγαλύτερες ομάδες (Μπαρτσελόνα), αλλά στην ΑΕΚ ήρθε λίγο πριν τη σύνταξη, ενώ ο Ερνέστο ήρθε σε μια ηλικία που τα... ντουζένια είναι φουσκωμένα. Θα έλεγε κανείς ότι το μέγεθός του είναι ανάλογο του Όσιμ, αλλά ο Βαλβέρδε πήρε ήδη ένα νταμπλ, ενώ ο συμπαθής Ίβιτσα;
Αλλά, αφήνοντας στην άκρη τη θεωρία, και βλέποντας τα πράγματα πρακτικά, ο Βάσκος απέδειξε ότι και ικανός είναι και προσαρμοστικότητα έχει και ικανός στη διαχείριση του υλικού και λάτρης της πειθαρχίας. Ο Ολυμπιακός, με το σύνηθες σπρώξιμο από τη διαιτησία, πήρε το πρωτάθλημα εύκολα, παίζοντας και καλό ποδόσφαιρο, στο πρώτο μέρος της περιόδου, πριν δηλαδή ξεφουσκώσουν τα αστέρια του.
Όταν ο Βαλβέρδε συμφώνησε με τον Ολυμπιακό υπέγραψε συμβόλαιο μονοετές με δικαίωμα του Ολυμπιακού να ανανεώσει τη συμφωνία μονομερώς. Αυτό στην πράξη σημαίνει ότι ο Ολυμπιακός μπορεί με τα ίδια χρήματα και με τους ίδιους όρους να παρατείνει για ένα έτος ακόμα, τη συνεργασία του με τον Βάσκο. Γιατί λοιπόν δεν το κάνει;
Προφανώς, στην αυλή του αρχηγού, που έχει μάθει τα τελευταία χρόνια να μην βάζει από την τσέπη του για να ενισχύσει τον Ολυμπιακό, αλλά να μπαίνει με μέσο στο Τσάμπιονς Λιγκ για να παίρνει τα πακέτα της ΟΥΕΦΑ, καταλαβαίνουν ότι καλός και άγιος ο Βαλβέρδε, αλλά μπορούν να κάνουν και χωρίς αυτόν... Άσε, που δεν είναι εποχή για μεγάλα ρίσκα, καθώς ο Ολυμπιακός έχει να δώσει προκριματικούς αγώνες για να μπει στους φετινούς "χρυσοφόρους" ομίλους...
Και η πορεία στην Ευρώπη; Ο μεγάλος Ολυμπιακάρας Σάββας Θεοδωρίδης το είπε ξεκάθαρα ότι η Ευρώπη δεν ενδιαφέρει τον Θρύλο. Απέδειξε, έτσι, ο κυρ Σάββας πόσο πολύ αγαπάει την ομάδα του. Κυρίως όμως, έδειξε στον κόσμο της ομάδας ότι ο Ολυμπιακός δεν είναι τίποτ' άλλο παρά ένα πιόνι στα χέρια του Σωκράτη. Αυτό που του επιτρέπει να δείχνει ότι είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού (όχι του ποδοσφαίρου, του άλλου του μεγάλου) και μάλιστα με δωρεάν συμμετοχή.
Αλλά, αφήνοντας στην άκρη τη θεωρία, και βλέποντας τα πράγματα πρακτικά, ο Βάσκος απέδειξε ότι και ικανός είναι και προσαρμοστικότητα έχει και ικανός στη διαχείριση του υλικού και λάτρης της πειθαρχίας. Ο Ολυμπιακός, με το σύνηθες σπρώξιμο από τη διαιτησία, πήρε το πρωτάθλημα εύκολα, παίζοντας και καλό ποδόσφαιρο, στο πρώτο μέρος της περιόδου, πριν δηλαδή ξεφουσκώσουν τα αστέρια του.
Όταν ο Βαλβέρδε συμφώνησε με τον Ολυμπιακό υπέγραψε συμβόλαιο μονοετές με δικαίωμα του Ολυμπιακού να ανανεώσει τη συμφωνία μονομερώς. Αυτό στην πράξη σημαίνει ότι ο Ολυμπιακός μπορεί με τα ίδια χρήματα και με τους ίδιους όρους να παρατείνει για ένα έτος ακόμα, τη συνεργασία του με τον Βάσκο. Γιατί λοιπόν δεν το κάνει;
Προφανώς, στην αυλή του αρχηγού, που έχει μάθει τα τελευταία χρόνια να μην βάζει από την τσέπη του για να ενισχύσει τον Ολυμπιακό, αλλά να μπαίνει με μέσο στο Τσάμπιονς Λιγκ για να παίρνει τα πακέτα της ΟΥΕΦΑ, καταλαβαίνουν ότι καλός και άγιος ο Βαλβέρδε, αλλά μπορούν να κάνουν και χωρίς αυτόν... Άσε, που δεν είναι εποχή για μεγάλα ρίσκα, καθώς ο Ολυμπιακός έχει να δώσει προκριματικούς αγώνες για να μπει στους φετινούς "χρυσοφόρους" ομίλους...
Και η πορεία στην Ευρώπη; Ο μεγάλος Ολυμπιακάρας Σάββας Θεοδωρίδης το είπε ξεκάθαρα ότι η Ευρώπη δεν ενδιαφέρει τον Θρύλο. Απέδειξε, έτσι, ο κυρ Σάββας πόσο πολύ αγαπάει την ομάδα του. Κυρίως όμως, έδειξε στον κόσμο της ομάδας ότι ο Ολυμπιακός δεν είναι τίποτ' άλλο παρά ένα πιόνι στα χέρια του Σωκράτη. Αυτό που του επιτρέπει να δείχνει ότι είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού (όχι του ποδοσφαίρου, του άλλου του μεγάλου) και μάλιστα με δωρεάν συμμετοχή.
ΜΠΡΑΒΟ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΕ!
Η μεγαλύτερη επιτυχία της ομάδας μπάσκετ του Παναθηναϊκού, δεν είναι η κατάκτηση του 5ου Πρωταθλήματος Ευρώπης της ιστορίας του στο μπάσκετ, αλλά ότι κατάφερε να κρατήσει τον Κ.Καραμανλή στο Μέγαρο Μαξίμου μετά τις 14:00. Δεν είναι και λίγο.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)