Αν μπορούσε ο Σωκράτης Κόκκαλης κάθε Τρίτη να αλλάζει προπονητή θα το έκανε δίχως άλλο. Στην ανορθόδοξη, αλλά καθ' όλα κατανοητή λογική του θείου Σωκράτη, μία ομάδα χρειάζεται να έχει παίκτες, όχι στο πλαίσιο ενός συστήματος και μίας αγωνιστικής λογικής, αλλά στο πλαίσιο της λαϊκίστικης πολιτικής που κάνει όλα τα χρόνια που είναι ο βασικός μέτοχος του Ολυμπιακού. Τα πρωταθλήματα δεν τα κατακτά η ομάδα, αλλά αυτός ο ίδιος. Με τους διαιτητές, με τις παράγκες, με τον Γκαγκάτση, στα χαρτιά. Αυτοί οι τρόποι είναι κατά πολύ καλύτεροι, από κάθε άλλον τρόπο. Έτσι ώστε, ακόμα και τις κούπες που δίκαια σήκωσε ο Ολυμπιακός σε αυτά τα δεκατρία χρόνια (υπάρχουν και τέτοιες και δεν είναι λίγες), εξακολουθεί να τις προβάλει ως προσωπικές του επιτυχίες, παρά επιτυχίες της ομάδας.
Αυτός άλλωστε, μπορεί να είναι ένας από τους λόγους που έδιωξε τον κατά τεκμήριο καλύτερο προπονητή στην Ελλάδα, τον Ντούσαν Μπάγεβιτς και για τους οποίους, στον Ολυμπιακό η ιεραρχία δεν είναι η κλασική: ΠΡΟΕΔΡΟΣ - ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ - ΠΑΙΚΤΕΣ, αλλά ΠΡΟΕΔΡΟΣ - ΒΕΝΤΕΤΕΣ ΠΑΙΚΤΕΣ - ΠΑΙΚΤΕΣ - ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ.
Με τις βεντέτες (δηλαδή με τις μεταγραφές) ο Πρόεδρος κάνει το κομμάτι του προς τους οπαδούς της ομάδας, με αυτές καταφέρνει να δείχνει την ισχύ του στο σύστημα όπου θέλει να επιδείξει ισχύ.
Το να πάρεις έναν καλό προπονητή δεν συμφέρει. Γιατί τότε, οι επιτυχίες αποδίδονται σε αυτόν και όχι στον Πρόεδρο.
Όλα αυτά θα ίσχυαν αναμφισβήτητα και στο μέγιστο βαθμό, αν στη μέση δεν βρίσκονταν και τα... μπικικίνια. Ο φετινός Ολυμπιακός στήθηκε μόνο και μόνο για να παντελονιάσει ο Πρόεδρος τα 20 εκ. Ευρώ του Τσάμπιονς Λιγκ. Αυτός ήταν ο στόχος, βάσει αυτού του στόχου χτίστηκε η ομάδα, με αυτόν τον στόχο αποκτήθηκε ο προπονητής, Τίμουρ Κετσπάγια. Και στο σύγχρονο ποδόσφαιρο για να επιτύχεις τους στόχους σου, δεν αρκεί απλά να τους θέτεις... Χρειάζεται και να τους υπηρετείς. Έτσι και έγινε και ο Ολυμπιακός πέρασε στους ομίλους.
Ο Σωκράτης μην κατορθώνοντας να ανανεώσει με τον Βαλβέρδε, δεν γλύτωσε μόνο τη διαφορά του μισθού του Βάσκου με το μισθό του Κετσπάγια. Γλύτωσε και ένα κάρο Ευρώ, που θα έπρεπε να δώσει για μεταγραφές, που σίγουρα θα του ζητούσε ο Βαλβέρδε, σε αντίθεση με τον σεμνό Τίμουρ.
Ο Κετσπάγια, εργατικός και τίμιος, υπηρέτησε τον σκοπό για τον οποίον προσλήφθηκε και πέτυχε αναμφισβήτητα. Για να πάρεις όμως το Πρωτάθλημα, πρέπει να φτιάξεις μία ομάδα για τριάντα αγώνες, όχι για τους τέσσερις των προκριματικών. Εκεί κάπου, το παιχνίδι χάθηκε... Καβάλησε και το καλάμι και στο πρώτο λάθος (0-0 με την Καβάλα), ο Πρόεδρος, που νοιάζεται για το τί θα πει ο κόσμος, τον... σούταρε.
Σε όλα αυτά δεν υπάρχει, βέβαια, καμία λογική. Όλοι λένε να φτιάξουμε ομάδα για να πάρουμε τίτλους. Ο Ολυμπιακός λέει: Ζω και υπάρχω για τον Πρόεδρο. Αν τον Πρόεδρο τον συμφέρει να πάρω παίκτες θα πάρω. Αν τον συμφέρει να πάρω τίτλους, θα τους πάρω, με κάθε μέσο. Το τελευταίο πράγμα που με νοιάζει είναι να χτίσω ομάδα.
Και αυτή η λογική, δεν αλλάζει... Χρόνια τώρα. Μόνο που θα έρθει κάποια στιγμή, που δεν θα μπορέσει να σταθεί στα πόδια της. Και τότε, ο Ολυμπιακός θα έχει σοβαρά προβλήματα να σταθεί στα πόδια του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου